‘Ik ben al meer dan twee weken suikervrij,’ verkondigde mijn man apetrots.
‘Dat is fijn,’ zei ik, ‘maar, eh, ik denk nog niet helemáál….’
‘Hoezo dat?’ was zijn verbaasde reactie.
Wat hieraan voorafging was een 10 daagse vasten periode om de cirkel van snoep snaaien te doorbreken. De gewoonte was er stiekem ingeslopen om bij stress of frustratie de vervelende gevoelens met suiker ‘even’ te dempen. Met alle gevolgen van dien.
Dus, na de vastenperiode was de weegschaal blij, manlief een stuk vitaler en kon de broekriem een gaatje verder. Mooi meegenomen!
Dat suikervrij willen zijn was zijn eigen leven gaan leiden en de kinderen hadden enthousiast een kleine duit in het zakje -mee-gedaan door een snoepje minder te eten. Uit eigen beweging. Zo nu en dan.
In ieder geval, er gebeurde van alles in positieve zin en groot en klein waren samen bewust met hun gezondheid bezig.
Maar nu waren die 10 dagen al een tijdje om. Manlief had gesnakt naar zijn eerste boterham en naar vast voedsel. En naar iets lekkers. Uiteraard geen snoepjes of koekjes, want daar zat tenslotte suiker in. Dus was hij nu, na twee weken, suikervrij!
Ik had al een paar dagen op mijn tong gebeten om niets te zeggen maar nu kon ik het niet meer binnenhouden.
‘Je bent niet suikervrij, krijgt nog steeds veel suikers binnen!’, was mijn reactie.
Je kon een speld horen vallen in de stilte die toen ontstond aan tafel.
‘Dat snap ik niet,’ zei manlief ,‘want ik eet geen chocopasta of hagelslag meer op mijn brood?’
‘Nou dan kijk bijvoorbeeld maar eens naar de sandwichspread.’
Er werd gegraaid naar de pot sandwichspread en het etiket werd zorgvuldig bekeken.
‘Ongelofelijk!’ was de reactie van mijn gezin. ‘Er staat “gezonde groenten” op de pot, maar er zit
gewoon suíker in!’
Aangezien mijn zoontje op school bezig is met het thema supermarkt en etiketten, greep ik deze gelegenheid aan. Samen begonnen we de etiketten te lezen. Oh jee, toen vielen we van de ene verbazing in de andere. De pindakaas is al jaren de biologische variant zonder suiker. De humus dan. Die zal toch suikervrij zijn, want zonder smaakje. Dacht ik. Jammer dan, hierin zat ook suiker verwerkt. Hmmmm dat vond ik natuurlijk niet zo leuk want die eet ik bijna dagelijks, balen! In de tomatentapenade bleek ook suiker te zitten. Nee! Die had ik niet zien aankomen! Bij controle van de ijskast bleek ook de groene pesto teleurstellend te zijn. Toen was de maat vol voor me.
Tja, de eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat ik de laatste tijd minder op de etiketten had gelet. We bleken daardoor toch minder suikervrij te zijn dan ik dacht. Suikers maken normaal blij maar dat was ik nu even niet: we hadden een bewuste keuze voor suikervrij gemaakt, maar we bleken ingehaald door de commercie. Het was weer een eye opener.
Je snapt het al, inmiddels zijn de echte suikervrije varianten weer ingekocht. Gemiddeld duurt het circa 60 dagen voor je echt afgekickt bent van suikers. Dus manlief kampt nog steeds een beetje met het afkicken van suikerblij of suikervrij. De stress en emoties die stiekem met suikers weg gesnoept werden bleken toch wat meer dan gedacht.
Een suikerblij leven of een suikervrij? Hoe je het ook wendt of keert, suikervrij of suikerblij blijken allebei een uitdaging te zijn.
Bijdrage van Lila lama
