‘Daar heb ik nu de hele dag al naar uitgekeken’, zegt mijn vader van 80, als ik hem begroet met een dikke knuffel. Ik houd hem nog even stevig vast. Het is alweer een tijdje terug dat we elkaar gezien hebben.
Wanneer dat precies was, weet hij niet meer, maar dat is ook niet zo belangrijk. We zijn er nu.
We babbelen er op los bij koffie en koekjes, en hoewel hij zelf niet zoveel meer zegt, zie je dat hij het gezellig vindt.
Dementie is een sluipende proces. Soms lijkt het opeens met grote sprongen verder te gaan. Sinds de vorige keer dat we elkaar zagen, zijn er toch weer dingen veranderd. Hij is minder actief en stiller dan voorheen. En als hij zich in het gesprek mengt, haakt hij aan met een herinnering aan iets van vroeger. Hij leest boeken met korte verhalen, anders vergeet hij de verhaallijn. ‘En’, grapt hij, ‘ik kan ze gewoon weer opnieuw lezen want ik ben meestal toch al vergeten waarover het ging’.
Soms dekt hij de ontbijttafel voor 4 personen, ook al zijn ze gewoon met z’n tweetjes.
‘Nou, dat is een royaal ontbijt’, zegt mijn moeder dan, en laat het daarbij.
Ze zorgt voor een duidelijke dagindeling met steeds terugkerende activiteiten. Hij moet regelmatig even naar de winkel om iets te halen. Vaak is het een verrassing waarmee hij thuis komt. Ook maken ze dagelijks een ‘wandelingetje’ door het dorp. Pa in de gloednieuwe scootmobiel, ma te voet. De scootmobiel is snel, dus stuurt ze hem via net iets langere omweggetjes op pad en dan ontmoeten ze elkaar steeds weer bij een kruising verderop. Of niet, want soms vergeet hij waarnaartoe hij op weg was en neemt dan een andere route.
Meestal treft ze hem dan thuis weer aan.
‘Wil je de scootmobiel zien?’ vragen ze.
Natuurlijk! We gaan na de lunch een stukje samen lopen door het dorp.
‘Het nadeel van ouder worden, is dat je wat strammer in de benen wordt’, zegt pa, terwijl hij langzaam opstaat en zich in bedaard tempo over het tuinpad naar de schuur beweegt.
De scootmobiel wordt uit de schuur gereden. Een leuk, wendbaar model.
Over de rugleuning hangt een signaal-geel vest, zodat hij goed zichtbaar is in het verkeer.
Nadat hij zich heeft geïnstalleerd en de scootmobiel heeft gestart, lopen we door het paadje naar de straat en pa zoeft over de stoep, over op- en afritjes, de weg en het schelpenpaadje alsof hij nooit anders heeft gedaan. Af en toe roept mijn moeder even welke afslag hij moet nemen, terwijl wij voortlopen langs moestuintjes naar de volgende oversteekplek.
Ma vertelt hoe ze alles wat mijn vader doet, in de gaten moet houden, omdat hij steeds meer in de war raakt.
‘Het gaat nog’, zegt ze, op mijn vraag of er geen extra hulp nodig is. ‘En ik ben bekend bij de instanties als mantelzorger. Als het nodig is, kan ik zo van alles regelen’.
Het is zonnig en warm, een mooie dag. Er zijn veel rustige weggetjes in het dorp, en de route is zo uitgestippeld dat mijn vader nooit zou kunnen verdwalen.
Bij een volgende kruising gaat pa linksaf en wij rechtdoor. Terwijl we naar het verderop gelegen ‘ontmoetingspunt’ wandelen, zien we het gele hesje in de verte tussen de bomen en struiken door voort zoeven. Op een gegeven moment is hij uit het zicht verdwenen.
‘Zo meteen treffen we elkaar weer bij dat stukje, wijst mijn moeder’. We bewonderen het mooie groen op weg naar het volgende trefpunt. Wanneer we daar aangekomen zijn, is pa nergens te bekennen.
‘O… ik denk dat hij een andere afslag heeft genomen’, zegt ma met een grijns. ‘Kom, we lopen gewoon door, hij is vast al op weg naar huis’.
We vervolgen onze wandeling door het knus aangelegde nieuwe wijkje.
Weer bij de poort van de achtertuin aangekomen, zien we de schuurdeur openstaan, de scootmobiel staat er keurig geparkeerd en het silhouet van mijn vader beweegt door de woonkamer.
‘Wat zei ik je’, zegt ma, ‘hij is gewoon weer naar huis gereden’.
We genieten nog even van het samenzijn in de tuin en de zingende vogels. Pa vertelt hoe vroeger de volière van de buurman kapot ging en onze tuin vol exotische vogeltjes zat.
Dan is het tijd om te vertrekken. Bij het afscheid weer een dikke knuffel.
‘Weet je’, zegt hij, terwijl hij me stevig omhelst, ‘daar heb ik nou de hele dag al naar uitgekeken’.
Ik houd hen allebei nog wat langer vast.
Ik ook, pa, ik ook….
Bijdrage van Dahli lama