“Weet wat jij zou moeten gaan doen? Yoga! Dat zou echt goed voor je zijn.”
Ik hoor het al jaren. En telkens krimp ik dan van binnen een beetje in elkaar. Yoga? Je benen in je nek kunnen vouwen terwijl je sereen glimlachend in den einder staart.
Nou nee, niks voor mij.
Maar, verstand komt met de jaren. Evenals een steeds meer nalatende souplesse en veerkracht in je tred. Na de zoveelste keer met schietende kramp mijn hardloop rondje voortijdig te hebben moeten beëindigen, geef ik toe.
Ik kan het een keer probéren, op zijn minst.
Dus ik aan het rondbellen.
“Nee, u heeft wel een QR-code nodig bij ons. Ja, regels zijn regels”.
Geen yoga houding ter wereld kan mijn spanning weghalen na zo’n opmerking.
Mailen wellicht prettiger.
‘Helaas ben ik genoodzaakt om te controleren op qr codes…
Namasté,’
Ik vraag me enigszins afwezig af waar die noodzaak op gebaseerd was, maar bedenk dan dat ik waarschijnlijk de enige ben die dat denkt.
Dan, zoals het Universum dat kan, word ik geleid naar de perfecte yogales voor mij.
“Code? Nee, hoeft niet. Je mag zelf verantwoordelijk zijn daarvoor.”
Halleluja!
“Voorkennis? Niet echt nodig, gewoon goed blijven luisteren naar je lijf.”
Há, deze vrouw spreekt mijn taal!
Dus zo treed ik enkele dagen later een schemerig verlichte zaal binnen, waar een serene rust heerst. Her en der liggen al wat dames languit op matjes uitgestrekt.
Ik knik goedendag naar een wat oudere dame naast me en krijg een brede glimlach terug. Zonder kapje.
Kijk, hier kan ik wat mee.
Even later ben ik inwendig volop bezig mezelf te complimenteren met mijn toch nog verrassend flexibel lijf.
Hee, dat valt nog best mee, die yin yoga. En dat hele rustige tempo bevalt me eigenlijk ook opvallend goed.
En dan gebeurt het.
Met mijn rechterbeen van me af gestrekt in een hoek van, volgens mij, wel bijna 90 graden, komt er ruimte vrij in mijn onderlijf.
Iets dat ik eigenlijk niet echt nastreef, maar wat mijn darmen in een jubelstemming brengt. Ze bewegen, borrelen en maken kenbaar dat ze gehoord gaan worden.
Het zweet breekt me nu uit. Eindelijk. Maar nu vanwege de verkeerde redenen.
Uit alle macht probeer ik mijn billen bij elkaar te knijpen, iets wat schier onmogelijk is.
‘Ze moesten me goddorie een eervolle vermelding geven voor deze houding’, schiet het nog door me heen.
Zweet parelt nu op mijn voorhoofd en ik voel een dreigende kramp opkomen in mijn been.
‘Ontspanning, my ass!’, denk ik, onbewust, erg toepasselijk.
‘Ik houd het bijna niet meer!’
Dan hoor ik luid en duidelijk geknetter. Naast me.
Vol ongeloof draai ik mijn rood aangelopen hoofd om en kijk naar mijn buurvrouw. Die heeft wél een serene glimlach op haar gezicht en ze knikt me vriendelijk toe.
Zo héérlijk ontspannend.
Yoga.
Volgende week ga ik weer.
Bijdrage van Sásta lama