De poes ligt in zijn mandje te snurken. Poes is geen kater meer, vandaar zijn naam, Poes. Hond ligt, na een lange wandeling, ook te slapen. Soms zucht ze diep. Het klinkt tevreden.
Geen radio, alleen het fluiten van de vogels buiten, zo nu en dan. En het zachte, regelmatige snurken van Poes. Wat een rust. Wat een weelde.
Een weelde die we soms niet meer waarderen omdat die niet in geld is uit te drukken. Wat niet te vangen is in monetaire waarde wordt vaak minder waardevol. Een contradictio in terminis.
We hebben veel van die ongekende weelde. Gezondheid. Liefde van een partner. Trouw van je huisdier. Het zicht van je ogen. Schoon water uit de kraan. Vrije tijd. Vrije wil.
En je vrije mening.
Een vrije mening is een groot goed. We hebben het recht verworven om een mening te mogen hebben. Nou ja, niet wij per se, maar de mensen die vóór ons leefden en die daar letterlijk hun leven, ziel en zaligheid voor hebben ingezet.
Maar wat als een mening een verkapt oordeel wordt? Wat als een mening een oordeel inhoudt over diegenen die een andere mening zijn toegedaan?
Als een mening hetzelfde wordt als een oordeel, wordt het hebben van een afwijkende mening van weeromstuit bedreigend.
Wég rust.
Ik beweeg me ongemakkelijk op mijn stoel. De neuzen allemaal één kant op krijgen? Welke kant dan? De laatste keer dat ik keek, kon ik 360 graden om me heen kijken. Dat zijn dus minimaal 360 verschillende richtingen waar die neus naar toe kan staan.
Maar aangezien we over een nog groter goed beschikken, de Vrije Wil, kan ik daar naar believen een richting uit kiezen. Toch?
Er zijn op dit moment nogal wat paradigma’s aan het verschuiven. Als je je vereenzelvigd hebt met een verdwijnend paradigma, hoe krom ook in andermans ogen, dan zie je jouw wereld kenteren. Ook al kan een ander diezelfde verschuiving toejuichen, jij voelt alleen paniek en verlies. Mensen en organisaties die zich hebben vereenzelvigd met een bepaald gedachtegoed, hebben het daardoor zwaar. Maar om met Tijn Touber te spreken: je bent niet je omstandigheden, je hebt gedachten over omstandigheden. Dus eigenlijk blijft je kern, wie jij in essentie bent, overeind.
Laten we ervan uitgaan dat jij je hele leven ergens van overtuigd bent geweest en dat je nu wordt geconfronteerd met omstandigheden die zo’n overtuiging aan diggelen gooien. Dan kan ik me voorstellen dat je die omstandigheden wilt veranderen. Wat onbegonnen werk is, natuurlijk. Je hoeft je geschiedenisboek maar open te slaan. Of je laptop open te klappen.
Stel, je wilt afspreken met je beste vriend. Op anderhalve meter afstand. Je hebt elkaar een tijdje niet gezien en je wilt even bijpraten. Wanneer één van jullie het bovenomschreven inzicht heeft en de ander deelt dat niet, is het moeilijk om samen gezellig een kopje koffie te drinken. Kun je beter direct aan de whisky beginnen en de koffie overslaan.
Je zult dus, soms tegen heug en meug, een andere richting in moeten slaan. Je gedachten moeten veranderen. En daarvoor heb je echte wijsheid nodig. Eigen wijsheid.
Wijsheid die komt vanuit een positie van je niet verdedigen, maar open staan voor andere ideeën. Vanuit een plek van niet moeten overtuigen, maar informeren. En dat is lastig.
Misschien moeten we zo nu en dan even de pauzeknop indrukken. Ons hoofd tot stilte manen, onze overtuigingen even laten voor wat ze zijn en onze waarheden even voor onszelf houden. Laten we even stil zijn. En dan luisteren naar ons hart. Er zitten cellen in ons hart die dezelfde capaciteit hebben als de cellen in onze hersenen. We kunnen letterlijk denken met ons hart. Het hart is niet geconditioneerd zoals ons denken. Het hart vindt het niet belangrijk om vanuit angst bij een groep te moeten horen. Ons hart kent, leeft en spreekt liefde.
Kijken met mijn hart. Even stil zijn, en voelen. De meningen, krantenkoppen en oordelen over me heen laten komen en weer laten wegvloeien. In het midden gaan staan. In het oog van die storm.
Luisteren naar het zachte snurken van de kat.
Bijdrage van Sásta lama
Daags nadat ik dit stukje had geschreven verscheen dit filmpje.
De titel: ‘Ik kan niet meer stil zijn’. Prachtig voorbeeld van synchroniciteit.
Ik zou de lezer willen vragen niet alleen naar het ontroerende filmpje te kijken en vooral te luisteren, maar ook het achterliggende verhaal te beluisteren. De achtergrond van de totstandkoming van dit filmpje vind je hier in een kort interview met de maker , Bjorne Willemsen.
