Vrij gezellig

Vanaf mijn 15e tot mijn 27e had ik relaties. Ze sloten bijna naadloos op elkaar aan.
Dat klinkt op zijn minst behoeftig, nu ik het zo opschrijf, maar dat was het niet.
Het waren stuk voor stuk goeie, fijne en leuke relaties.

Mijn eerste vriendje en ik waren 4,5 jaar samen op de middelbare school, waarna meteen een relatie van 2 jaar volgde toen ik ging studeren.
Daarna ben ik 6 maanden vrijgezel geweest.
Maar vrij voelde ik me niet, want ik was nog aan het losweken.
En daar heeft toen de volgende korte relatie van 4 maanden me bij geholpen, denk ik achteraf.

Een maand na deze korte (maar zeer leuke) relatie kreeg ik toen een vriend waarvan ik nooit had gedacht dat die interesse in mij zou hebben of dat we überhaupt bij elkaar zouden passen.
Hij was knap, betrouwbaar, stabiel en rustig. Ik was out-going, veranderlijker en communicatief: tegenpolen.
Maar het was fijn en we kochten zelfs samen een huis.

Maar ik begon op den duur zijn stabiliteit meer en meer als saai te ervaren, en belangrijker nog; een belemmering in de dingen die ik wilde doen in mijn leven.
Voor hem was het leven goed zo, maar ik wilde mensen ontmoeten, dansen, reizen, ik wilde Afrika zien en beleven. Ik wilde weekendjes weg met z’n tweeën, romantiek, passie voelen en mijn tanden zetten in de sappige vrucht die het leven heet.
Dus, na 4,5 jaar, beëindigde ik -met veel hartzeer- deze “verkeerde” richting waarin ik ging, en ging ik op zoek naar de juiste richting.

Uiteraard kostte het tijd om hier overheen te komen, maar naarmate de tijd vorderde en ik steeds meer keuzes kon maken púúr voor mijzelf, leerde ik eindelijk mezelf écht kennen.
Ik maakte keuze na keuze.
En hoe verder ik kwam, hoe completer het plaatje werd. Ik begon te ontdekken wie ik nou echt was.
Ik nam motorrijlessen, kocht een motor, en richtte mijn eigen huis in (hoe bescheiden ook) op mijn manier. Ik deed wat ik eigenlijk in m’n pubertijd had moeten doen, en was voordat ik het wist enórm aan het genieten.
Voor het eerst was ik écht vrijgezel!
‘S  avonds lag ik in bed en waardeerde intens de ruimte die ik had, zowel fysiek als mentaal.
Vooral mentaal was die ruimte bevrijdend.

Vroeger als kind was ik altijd gericht op mijn ouders. Als zij maar gelukkig waren, dan was ik het ook.
Daarna schipperde ik altijd tussen mijn behoeftes en die van mijn vriend.
Maar nu… Als ik in de zon op mijn fiets naar het centrum snelde, kon ik zo blij worden van de autonomie, onafhankelijkheid en vrijheid die ik voelde!
De wind langs me heen, de zon op mijn huid, alles is mogelijk, en natuurlijk leuke jongens die onderweg met me flirtten. Heerlijk!

Ik had een soort van presidentiële status bereikt in mijn leven: ik was de kapitein en hoefde met niemand rekening te houden, op geen enkel vlak. Ik kon een bocht maken zodra ik dat wilde en kon van de lange rechte lijnen in mijn leven afwijken.
Dit was nieuw voor mij en ik greep het beet als Indiana Jones zijn zweep.
Het voelde verdomd passend en goed!

Ik genoot zo van mijn leven dat ik mister right aantrok.
Ik zag hem tijdens een avondje stappen de kroeg en mijn leven binnenlopen en dacht ‘die moet ik hebben.’
Maar ik dacht tegelijkertijd ‘maar nu nog niet, het is nog te vroeg, mijn leven is zo compleet en leuk nu!’
Maar het leven laat zich niet plannen.
Dit was de man voor mij en ik heb me er maar gewoon aan over gegeven.

En hij heeft mijn leven alleen nog maar mooier gemaakt. Hij nam me mee naar Afrika – we hebben er zelfs gewoond. Hij danste met me, letterlijk én figuurlijk. Hij kon altijd last minute nog even een weekendje weg regelen, gewoon met ons tweeën, geen standaard schoonouders erbij of vrienden.
Met hem wilde ik kinderen en kreeg ze.
Kortom, zo had ik ineens een hele fruitmand vól sappig fruit.

Moraal van dit verhaal: doe alles wat je doet met hart en ziel, of je nou samen met iemand bent of alleen, neem geen genoegen met bijna goed, durf te kiezen voor jezelf, durf een moeilijke periode, pijn en afscheid aan te gaan.
Het heeft mij niets dan goeds gebracht.
Ik kijk terug op mijn beslissingen met trots, op mijn relaties met liefde en dankbaarheid, op mijn vrijgezelle periode als extreem essentieel, en op mijn leven tot dusver als rijk gezegend.

En terwijl ik heel dicht bij mezelf blijf, zeg ik: laat de rest zich maar ontvouwen. Laat het zich maar ontvouwen als een bloem die vrucht mag (en zal) dragen, voor mij en iedereen om me heen.

Bijdrage van Kakau lama