“Als er een bordje hangt met ‘verboden toegang’, nou, dan hebben ze iets te verbergen, of niet soms? Dus dan ga ik daar zéker kijken!”
Dat was de geweldige logica van iemand die ik kende; hij lapte beperkende regels doortastend aan zijn laars.
Zou hij in deze dystopische tijd nog in leven zijn geweest, dan hadden ‘ze’ de handen vol gehad aan hem.
Regels. Tja, we hebben ze nodig daar waar we met meerdere mensen letterlijk willen samenleven.
Maar de regels van de afgelopen jaren zijn zo ver af gaan staan van de realiteit, dat het bijna een nationale sport wordt om er creatief mee om te gaan.
En dat verbreedt je horizon.
Zo bleek dat wij, een groep buren van elkaar, juist gingen bedenken hoe we méér sámen konden doen.
Boodschappen doen voor elkaar, elkaars post ophalen, een glas drinken bij elkaar in plaats van met vreemden in een café.
Restaurants gesloten? Nou, we gingen meer en uitgebreider thuis koken en bakken. En wie wilde kon daarvan meegenieten. Makkelijk zat.
We liepen vaker bij elkaar naar binnen en toen de winkels dicht gingen leenden we elkaar de spullen waar we even om verlegen zaten. Zonder mondkapjes.
Er werd zelfs gezamenlijk een partytent gekocht omdat een uitermate gezellige buurt barbecue werd georganiseerd. Die avond leerden elkaar opeens nog beter kennen en dat leidde tot verrassingen en veel hilariteit.
We zaten naast elkaar in de net gekochte tent, aan lange vrolijk gedekte tafels en op zelf meegebrachte stoelen.
De Bona reclame had er zó een opname van kunnen maken.
Ter plekke werd toen het plan geboren om ‘de tent’ weer op te zetten rond de Kerst dagen. We bleken kacheltjes, lampjes, en veel animo te hebben. Leuk, samen de feestdagen vieren!
Dus dat gingen we doen. Niemand repte over regels die aantallen en afstand voorschreven.
Op een mooie zonnige december dag werd met vereende krachten en twee flessen Mummelmans de party tent weer opgezet.
Tegen de avond stond de tent, met lampjes en al.
De tentbouwers daarentegen, zaten, rozig en tevreden.
We vierden Kerstavond samen en dat bleek heel duidelijk voor herhaling vatbaar.
Dus spraken we af om ook samen het nieuwe jaar te gaan inluiden.
In onze gezellige en warme partytent.
31 december bleek een uitzonderlijke mooie zachte winterdag: de tent werd sfeervol versierd, kachels werden geplaatst, de champagne stond koud. Stoelen werden weer erheen gesleept, kaarsjes klaargezet en de glühwein stond in een hoek van de tent te pruttelen.
We waren samen, met en zonder een prik, maar allemaal met een uitgesproken mening over bepaalde regels. Er waren hapjes en drankjes, iedereen had wat meegebracht.
We deden spelletjes, zongen wat mee met muziek. Er werd veel en hartelijk gelachen.
Om twaalf uur werd de champagne ingeschonken. Tegen de tijd dat iedereen eindelijk een glas had, was het vuurwerk buiten al voorbij.
Later werd de frietketel werd aangezet en we aten frites met champagne.
Iets dat je gewoon een keer gedaan moet hebben, vonden we.
Zo gingen wij het nieuwe jaar in.
Het was een heerlijke avond. Er werd veel gelachen, er werden sterke verhalen verteld en we waren gewoon blij met elkaars gezelschap.
We brachten ons eigen glas mee, en wafels, appelflappen en toastjes werden vrolijk smullend op servetjes genuttigd.
De toastjes smeerden we zelf, gedanst hebben we samen.
Bijdrage van Sásta lama
