Piramide
In sommige kringen is het niets ongewoons om in het dagelijks leven regelmatig gebruik te maken van je verbeeldingskracht. Dit bijvoorbeeld ter bevordering of ondersteuning van iets wat je wilt doen, bereiken, terugvinden en dergelijke. Of ter bescherming, bijvoorbeeld.
Nee hè, hoor ik u denken, dat wordt weer zo’n wazig verhaal.
Dat kan ik me voorstellen (pun intended).
Maar ik heb hier wel een aardig voorbeeldje uit eigen ervaring.
Ter inspiratie.
Onze woonplaats aan de kust wordt van maart tot oktober overspoeld met voor het grootste deel Duitse toeristen. We tellen we de ‘Coronajaren’ even niet mee.
Het gevolg is dat er met grote regelmaat ‘s ochtends vroeg een auto met buitenlands nummerbord pal voor je oprit staat geparkeerd (bovenop de ‘Niet Parkeren’ tegel, uiteraard). Tja, als je ‘s avonds laat in het donker aankomt, vergeet je wel eens om je heen te kijken als je een parkeerplek zoekt.
We zijn er intussen aan gewend geraakt.
Ook zijn er periodes waarin er schimmige figuren (en hiermee bedoel ik zeker niet Duitse toeristen) rond je huis of in je tuin rondsluipen, op zoek naar iets waardevols of toegang tot nog meer waardevols wat niet van henzelf is.
Dat laatste vind ik zeker niet geruststellend.
Er zijn momenten dat dit in mijn gedachten komt, bijvoorbeeld als ik liever zou willen slapen. Wanneer dat zo is, doe ik het volgende: ik stel me voor dat mijn huis en tuin binnen in een grote piramide staan. In feite visualiseer ik van deze piramide alleen de ribben, van stralend goud. Een beetje zoals die glazen piramide bij het Louvre. Maar dan zonder al die kleine stukjes. En boven deze gouden piramide straalt een gouden zon. Dat geeft een aangenaam en beschermend gevoel.
Nu heb ik dit niet zelf bedacht hoor. Het kwam ooit eens aan bod bij een cursus waaraan ik deelnam. Visualiseren van een gouden piramide rondom jezelf en/of de plaats waar je verblijft. Multifunctioneel. Wanneer we wat langer van huis gaan, plaats ik er nog weleens een paar leuke wachters bij. Wat extra ‘muscle’bij de deur om de eventuele vijand-op-de-loer af te schrikken. Zoals ik al zei: geeft een goed gevoel.
Op een dag gingen wij van huis en net toen ik voordeur op slot deed, stapten er een paar Duitse mensen uit een auto die zojuist voor ons huis was geparkeerd. Mijn man maakte in het voorbijgaan een vrolijke opmerking naar deze vakantiegasten, en voor ik er erg in had, was hij in een geanimeerd gesprek beland.
Terwijl mijn sociale echtgenoot over koetjes en kalfjes en de bezienswaardigheden van de omgeving stond te kauteren, keek één van de Duitsers me even peilend aan en zei toen met een grote grijns en een opgetrokken wenkbrauw in het Duits: “Mooie piramide heb je daar staan!”
Uhu…” stamelde ik”, met een verbaasde en ietwat betrapte gelaatsuitdrukking. Verdorie, daar praatte ik toch echt niet met mijn buren over (doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg)…
“Uhh… Ja, werkt goed hè”, wist ik er vervolgens uit te krijgen.
Hij knikte en lachte hartelijk. Het ijs was gebroken. We babbelden er nog even vrolijk op los over wel en niet zichtbare aangelegenheden, voordat we vertrokken en hen een aangenaam verblijf toewensten.
Dus zeg nou zelf… als een (okee, ietwat helderziende) wildvreemde het resultaat van mijn gedachten zo goed kon zien. Dan lijkt me toch dat dat wel degelijk iets doet!
Daarnaast bevestigde hij overigens ook de werking van dit soort dingen, wat ik natuurlijk erg prettig vond om te horen.
Toeval? Mogelijk. Maar wel met een hoofdletter, vond ik.
Dus die piramide, die hebben we d’r in gehouden, zoals u begrijpt.
Soms vergeet ik hem een tijdje. En wanneer hij dan weer eens in m’n gedachten komt, stof ik hem gauw even af en geef hem een mooi nieuw gouden glansje. Tenslotte wordt m’n huis ook regelmatig gepoetst.
Nu raasde er vorige week vrijdag een behoorlijk pittige storm over ons land.
Uiteraard in de kustprovincies met een extraatje (want we hebben hier al zo weinig wind.. pff…).
Het toeval wilde, dat we allebei met flinke griep in bed lagen te klappertanden. En jongens, het leek wel dwars door het huis te jakkeren.
Terwijl ‘Eunice’ in volle kracht door onze poriën raasde en de bomen in de voortuin als rietstengels heen en weer zwiepten, kreeg ik de heldere inval: “Ships! Snel die piramide weer even stevig rond het huis zetten”! Zo gedacht, zo gedaan. Piramide stevig en strak om het huis. Check.
Op een bepaald moment hoorden we boven het geloei uit opeens een paar flinke klappen en een eigenaardig gekletter. Het leek bij de buren direct naast ons te zijn. Intussen was het donker en moeilijk te onderscheiden of daar iets was omgevallen of niet. Morgen dan maar afwachten.
De volgende ochtend kwam de buurman aanbellen. Het bleek dat er drie dakpannen van ons huis waren gewaaid, nèt op de achterkant van zijn auto. Precies van de dakrand waar die over zijn pad oversteekt.
Nu had ik die avond de piramide keurig strak om de grondlijn van het huis gezet (dat vind ik namelijk het handigst om me voor te stellen). En tja, uitstekende rand? Helemaal niet aan gedacht…
Dus. Wat heb ik hiervan geleerd?
!Verkeerde zuinigheid leidt tot te krappe pyramides!
De volgende keer dus toch maar nèt ff wat ruimer om het huis zetten… je weet maar nooit.
een bijdrage van Dahli lama