Door de jaren heen werd Maria geleidelijk aan weduwe. Willem raakte namelijk ironisch genoeg vlak na zijn zestigste langzaam maar zeker de weg kwijt. Figuurlijk eerst en daardoor later ook letterlijk. Een onomkeerbare en zeldzame vorm van Alzheimer had zich genesteld in Willems hoofd en Maria raakte in lange slepende jaren stukje bij beetje haar Willem kwijt.
Dat was schrijnend maar Maria leerde er noodgedwongen mee om te gaan. Ze verzette zich eerst met hand en tand tegen de aftakeling van Willems persoonlijkheid, maar de tijd was onverbiddelijk. Uiteindelijk gaf ze haar weerstand op en deed voor Willem wat ze kon terwijl ze tegelijkertijd zichzelf staande leerde te houden zonder hem.
De wereld veranderde drastisch voor Maria. Ze leerde rekeningen betalen, verzekeringen af te sluiten en loste zelfstandig de grote en kleinere mankementen aan hun huis op. Ook kocht ze, voor het eerst zonder Willems kundig advies, een auto.
Ze deed hun vorige auto de deur uit en schafte een automaat aan. Willem echter was mordicus tegen dat zijn vrouw vanaf toen achter het stuur kroop: hij wist weliswaar niet meer hoe hij de auto moest starten of besturen, maar hij wist wél zeker dat hij beter reed dan Maria.
Sommige dingen verander je nooit.
Maar Maria was gelukkig met haar herwonnen vrijheid; vrolijk tufte ze in haar automaat rond, soms met een gemelijk kijkende Willem naast zich die dan aanhoudend bleef vragen waar ze waren en waar ze heen gingen.
De jaren vergleden en Willem gleed mee. Er kwam een moment dat Willem naar de dagopvang kon. Maria, wiens dagtaak boven haar hoofd begon te groeien, was dankbaar voor de adempauze zo nu en dan. En Willem was elke keer weer blij verrast dat iemand hem kwam ophalen en bezighield.
Wel bleef hij twee jaar lang vier keer per week dezelfde vraag stellen aan Maria: waar ga ik heen en waarom ga je niet mee? Gelukkig kon Maria ruim vierhonderd keer hetzelfde leugentje om bestwil vertellen: Willem vergat het antwoord steevast vrijwel direct.
Maar ook daar kwam een eind aan: de verzorgers van de dagopvang gaven aan niet meer de aandacht te kunnen bieden die Willem nodig had. Ze zagen hoe uitgeput Maria was en drongen erop aan Willem fulltime in het verzorgingshuis te plaatsen. Maria’s hart brak: ze had haar Willem, toen hij een helder moment had gehad, beloofd voor hem te blijven zorgen.
Maar Maria was aan het eind van haar latijn en Willem verhuisde naar het verzorgingstehuis. De kinderen waren opgelucht: ze hoopten dat hun moeder nu minder zorgen en meer rust ging krijgen.
Maria bracht haar Willem weg en sloot tegelijkertijd haar verdriet op. Dat hield ze vanaf toen diep verstopt van binnen, zodat niemand er toevallig en onverwacht op zou kunnen stuiten.
Ze pakte zo goed en zo kwaad als het ging haar leven weer op.
Dagelijks reed ze in haar eigen auto naar haar Willem, dankbaar voor het rijbewijs dat ze had. Zo nu en dan ging ze weer ergens op bezoek. Alleen. Ze werkte in haar tuin en boekte eindelijk resultaat, nu Willem er niet meer was om alle zaailingen consequent uit te schoffelen. Doordat ze een hond aanschafte, nam ze haar dagelijkse wandelingen weer op. Kortom, Maria overleefde het allemaal en begon weer te leven.
Willem stierf terwijl Maria aan zijn bed zat, op 77-jarige leeftijd. Maria kwam na jaren stapsgewijs afscheid nemen toe aan definitieve acceptatie. Ze gaf de lange jaren samen met haar Willem een gouden randje en ging toen gewoon verder.
Nu is ze vijfentachtig.
Ze wandelt elke dag haar rondje, sinds kort weer zonder hond. Het nieuws volgt ze op haar Ipad en ze heeft geleerd hoe ze moet internet bankieren. Ze bestelt haar vele leesboeken bij Bol.com en ze appt met haar kinderen. Vaak tot grote hilariteit: spellen is niet haar sterkste kant.
Op vakantie gaat ze met haar jongste broer en die is niet in het minst avontuurlijk. Dus ook haar engel geniet van zijn welverdiende rust.
Haar gezondheid neemt ze heel serieus: ze eet gezond en kiepert dagelijks een flinke lading natuurlijke vitamines naar binnen.
Tot groot vermaak van haar kleinkinderen heeft ze een rekstok in de garage hangen, zodat ze haar rug zo nu en dan ‘lekker kan uitrekken’. Daar liggen ook haar gewichten waarmee ze, als ze zin heeft, haar oefeningen doet.
Ze drinkt nog steeds graag een wijntje en heeft een fijn contact met al haar buren.
Maria gaat minstens honderd worden.
Haar engel kijkt glimlachend op haar neer en weet dat het goed is.
Op ware gebeurtenissen gebaseerd – Bijdrage van Sásta lama
