‘You! What’s your name?’
Hij blokkeert met zijn een meter vijfentachtig de achterdeur van onze kleine camper. Zijn priemende ogen boren zich vanonder zijn borstelige wenkbrauwen in de ogen van mijn verbaasde dochter. Ik grijns verholen. Mijn achttienjarige dochter lijkt nauwelijks onder de indruk van deze imposante verschijning en zijn directe manier van doen.
‘-Euh..Leonie.’
‘Leonie, do you like beef, ham, or chicken?’
‘-No, not really.’
‘You eat fish then?’
‘-Euh, sorry, no.’
‘Peas, you like peas, don’t you? And salat? And potato salat?’
‘-Yes, I like peas.’
‘OK, that’s settled then. Later on, barbecue at my place. Get settled in and we’ll see you two around eight.‘
En met die woorden stampt hij weer weg.
We kijken elkaar verbijsterd aan en schieten dan in de lach. Vanavond dus geen boterham met pindakaas, maar een heuse barbecue bij Dave, de eigenaar van de camping.
We zijn pas laat in de middag aangekomen op deze kleine camping in the middle of nowhere. Het is de eerste week van onze rondreis door Nieuw Zeeland en de inhoud van onze koelkast is ondertusen deplorabel te noemen. Op mijn vraag naar de dichtstbijzijnde winkel wees Dave met zijn duim over zijn schouder naar de kleine diepvrieskist achter hem. Daar zaten alleen diepgevroren stukken beest in. Eieren dan, vroeg ik hoopvol? Nope, none left.
Hm. Geen melk, dus ook geen pannenkoeken. OK, dan gewoon een boterham, ook geen probleem.
Hij keek me hoofdschuddend na terwijl ik met een stuk brood en een potje pindakaas naar buiten liep. Dat was geen eten, volgens hem.
Maffe Hollanders.
Die avond worden we gastvrij opgenomen in een allegaartje van bijeengesprokkelde mensen. Ik tel vijf verschillende nationaliteiten. Er wordt gelachen, uitgebreid gegeten, iemand tokkelt zo nu en dan op een gitaar. De gesprekken zijn interessant en de discussies zo nu en dan fel, maar vriendelijk. We zitten en hangen door het hele huis van Dave verspreid: op het terras, binnen op de bank, in de keuken en buiten rond het vuur. Kortom, een avond zoals je die in films ziet.
Ik prijs mezelf gelukkig dat we uitgerekend net zijn aangekomen op de avond dat Dave deze barbecue geeft.
‘Oh no, dear, Dave does this almost every evening. You see, he just likes people.’
Bijdrage van Sásta lama
Op rondreis door Nieuw Zeeland hebben we veel vriendschappen opgedaan met haar bewoners, die we liefkozend Kiwi’s zijn gaan noemen. Friendly Kiwi’s, dan wel te verstaan, wat dat waren ze, stuk voor stuk.
Maar ik denk dat vriendelijke mensen niet alleen in Nieuw Zeeland te vinden zijn, maar overal. Omdat mensen van nature gewoon aardig zijn.
Iedereen kent dagelijkse grote en kleine voorvallen waarin iemand je helpt, je ongevraagd iets geeft, even naar je glimlacht, of je gewoon probeert op te beuren. Onze buitenkant mag dan verschillend zijn, van binnen – soms diep, diep, díep van binnen – zijn we allemaal in wezen hetzelfde. Gewoon aardig. Echt. Ben ik van overtuigd. Daar hoef ik niet voor naar het andere eind van wereld te reizen.
But say the word, and I’m off again!
