Het bruist en borrelt, een beetje zoals een mooie bad bruisbal, die met ieder bubbeltje heerlijk geurend de badkamer vult. Echter mijn hoofd bruist en mijn buik borrelt of andersom … En deze bruisende energie zoekt een gaatje om naar buiten te gaan want anders ploft deze “bruisbal”. En dan gaat ie een eigen leven leiden net zoals een ballon die pffft zich een weg baant ver weg van je de lucht in, of sissend over de grond.
Ik volg het allemaal niet meer en ik kan het met mijn boeren verstand niet op een rijtje krijgen.
Een jaar zitten we nu in deze impasse, wie had dat ooit gedacht?
Handen stuk wassen, mondkapjes hoeven niet want die werken niet. Nieuw protocol: mondkapjes op en over de handen praten we niet meer … Duh ?!
De bezorger mikt de pakjes op mijn stoep, want contact mag niet. De broeken die ik online bestel en niet passen stapelen zich op want die moet ik fysiek terugbrengen in de winkel. (?!)
De procedures en richtlijnen vliegen me om de oren: nieuwe richtlijnen van de kinderopvang, de school, de noodopvang, de sportclubs, het werk. Mijn gsm kreunt en steunt onder al deze berichten.
De bruisbal ontplofte afgelopen zondag.
Ik had al een hele tijd het gevoel dat ik achter de feiten aanhol. En toen las ik dat het dringende advies is, om mondkapjes te dragen in de buitenlucht. Met name bij het brengen en halen van de kinderen aan school.
En pfffft daar ging de ballon, de lucht kwam eruit, de borrelende bruisende bruisbal plofte! De grens was bereikt, ik was zoooooooooooooooooo opgerekt dat het borrelen en bruisen zich een weg naar buiten zocht.
Ik houd me braaf aan de regels, houd afstand, draag een mondkapje bij het boodschappen doen. Naast mijn werk verzorg ik mijn ouders door al een jaar boodschappen te halen zodat ze niet naar de winkel hoeven en besmet kunnen geraken.
En nu moet ik in de buitenlucht notabene een mondkapje dragen, daar kon ik met mijn hoofd niet meer bij.
Mijn ballon van goede wil vloog weg, de druk was er af.
Mijn bruisbal begon volop te borrelen en bruiste “gezellig” in de woonkamer, helaas zonder een lekker luchtje, maar hé je kunt niet alles hebben.
Frisse neus halen naar buiten dan maar, de sneeuw in met een dikke muts, sjaal en handschoenen (zonder mondkapje). Lekker een uur gestoeid met de kinderen, wat deed dat goed! Die blije gezichtjes, die appelrode wangen van de kou, en helemaal opgeladen in frisse lucht.
Zo werden we weer normale bruisballetjes, tintelend en sprankelend, bruisend van energie.
Bijdrage van Lila lama
